Pelgrimeren
De snelheid in mij is afgenomen, het moeten, willen, rennen, heeft plaatsgemaakt voor stilte, rust en puur zijn in het moment.
Zaterdag zijn wij terug gekomen van 3 ½ week lopen op onze tocht naar Santiago de Compostella.
Dit lopen dagelijks van A naar B heeft iets met mij gedaan waar ik momenteel nog niet precies de vinger op kan leggen. Maar in feite hoeft dat ook niet meer, ik voel, leef en geniet dit moment en het is goed zo als het is.
Wakker worden, opstaan, ontbijten, afscheid nemen en lopen door het landschap, één worden met dit landschap en er deel van worden, niet weten waar je s’avonds slapen zal, daar nieuwe mensen ontmoet waar je de volgende ochtend weer afscheid van neemt en doorloopt op je weg. Je eigen weg, die je zelf aflegt, niet alleen je benen maar ook je geest gaat deze weg.
Ontmoetingen met de natuur om je heen, de ruimte, stilte en de uitgestrektheid van het Franse land. De gastvrijheid van zijn bewoners.
Maar ook de medepelgrims die je ontmoet, met hun eigen verhaal.
Er is iets verandert in mij, ik ben dichter bij mijzelf gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten